Nooit heb ik echt goed in kunnen zien hoe goed ik het heb gehad in mijn leven. Het was voor mij vaak de gewoonste zaak van de wereld dat alles wat ik wilde of nodig had, op mijn pad kwam. Ik hoefde maar iets te wensen of het manifesteerde zich al. Ik had alles wat ik wenste. Een leuk huis, een auto en motor, uitdagend en zeker geen alledaags werk maar ook had ik fijne vrienden om mij heen en nam ik deel aan bijzondere events. Alleen ik was niet echt gelukkig, er miste voor mijn gevoel nog iets en was ik dus altijd opzoek naar dat onbekende.
In die zoektocht heb ik anderhalf jaar geleden alles wat ik bezat opgegeven en weggedaan en ben ik naar Portugal vertrokken. Misschien kon het daar wel vinden. Het was er heerlijk en heb er veel geleerd, zeker over mijzelf. Alleen heb ik daar ook niet kunnen vinden wat ik zocht en keerde ik een paar maanden geleden weer naar Nederland. Eenmaal terug hopte ik van de ene naar de andere plek en heb ik bij verschillende vrienden en zelfs relatief onbekende mensen in huis mogen verblijven. Een onrustige periode waarin ik vanuit een tas met alleen maar kleren leefde en nergens echt tot rust of thuis kon komen.
Nu heb ik sinds een paar dagen een tijdelijke woonruimte voor mijzelf. Eindelijk kan ik mijn tas uitpakken en komt er langzaamaan rust. Zittend op de bank en starend uit het raam terugkijkend op wat ik allemaal heb gedaan zwellen de tranen op. Wat bezielde mij eigenlijk om alles op te geven?
Een plek als deze heb ik zo gemist, een plek waar ik tot rust kan komen en ontspannen. Ik voel de pijn in mijn lichaam welke zich ontspant nadat het zolang in de verkramping heeft gezeten. In eerste instantie weet ik niet goed wat er zich los maakt of waar het verdriet vandaan komt maar uiteindelijk wordt het duidelijk en sta ik mijzelf toe beetje bij beetje te verzachten.
In die verzachting komen de vele herinneringen aan de bijzondere ervaringen en belevenissen die ik in mijn leven heb opgedaan, voorbij. En terwijl de mooie herinneringen de revue passeren realiseer ik mij dat ik nooit dankbaar ben geweest in mijn leven althans dit nooit heb laten blijken of toe heb kunnen laten. Puur uit angst, ik was als de dood om dat wat ik had weer kwijt te raken of om gekwetst te worden. En juist door deze angst zorgde ik er onbewust met mijn gedrag zelf voor dat ik het kwijt raakte. Ik kon ook deze vorm van liefde niet ontvangen en toe laten.
Wauw, is dit waar ik naar opzoek was? Dankbaarheid, liefde voelen en tevreden zijn met wat is. Met tranen in mijn ogen en pijn in mijn hart ga ik door dit besef maar door deze inzichten kan ik ook meer verzachten en dichter tot mijzelf komen. Tegelijkertijd voel ik in de ontspanning ook weer de kracht en de wens om terug te keren naar dat volle en rijke leven. Alleen nu zonder angst en alle moed om met volle bewustzijn te ervaren wat het leven te bieden heeft.
Vaker zal ik stil gaan staan en uitzoomen om zo te zien waar ik mij bevind. Om te beseffen wat ik heb of wat ik eventueel anders wil maar vooral om dankbaar te zijn 
