Vanuit ons fijne boshuisje kijk ik al dagdromend uit over de velden, terugdenkend aan wat ik de afgelopen jaren allemaal heb meegemaakt en geleerd. Jarenlang heb ik mensen begeleid en hen geholpen om hun innerlijke wereld te verkennen. Na mijn terugkeer in Nederland van mijn Portugal avontuur was er een periode van stilte, een tijd waarin mijn eigen ziel zich terugtrok in de schaduw en onwetendheid van wat nu.
De angst was als een onzichtbare mist die mijn denken en voelen benevelde. Kan ik het nog wel? Durf ik opnieuw te leven en mijn praktijk nieuw leven in te blazen? De twijfels knaagden aan mijn zelfvertrouwen. Ik had mezelf zo vaak gerustgesteld, anderen gesterkt met woorden van hoop. Maar nu was het mijn beurt om te luisteren naar die fluisterende stem in mijn binnenste.
Ik herinnerde me de dagen dat ik vol passie mijn praktijk begon. De eerste cliënten die hun verhalen deelden, de mooie inzichten, hun tranen en lachbuien. De momenten waarop ik voelde dat ik iets wezenlijks bijdroeg, dat mijn aanwezigheid ertoe deed. Maar ergens onderweg ben ik gestruikeld. De onbewuste drang om te moeten presteren en de vermeende verwachtingen van de ander waar te moeten maken.
En toch, diep vanbinnen wist ik dat mijn roeping niet was uitgedoofd. Zo bleef ik onbewust in de richting geduwd worden en begon ik samen aan de bouw van een website met passende teksten en logo. Een periode waarin ik vele angsten en weerstanden onder ogen kon komen en mij aanmoedigde om door te gaan. Het was alsof ik een verloren schat ontdekte, een sleutel tot mijn eigen herstel.
Samen met Alice verkende ik de donkere hoeken van mijn ziel. We spraken over verlies, verlangens, en de betekenis van het bestaan. Ik leerde om niet langer te vechten tegen mijn angsten, maar ze te omarmen als deel van mijn menselijkheid. En langzaam, heel langzaam, begon ik weer opnieuw te leven. Een proces waarin ik leerde om meer van mijzelf te laten zien en te beseffen dat ik niet zo hard hoef te werken om mijzelf te zijn.
Nu zit ik hier, mijn pen rustend op het papier, mijn hart vol verwachting. Wetende dat ik niet alleen ben. De mensen om mij heen kijken naar mij, hun ogen vol vertrouwen en in afwachting van de volgende stap. En ik? Ik adem diep in en fluister tegen mezelf: “Je kunt het. En samen durf ik te geloven en zullen we het licht vinden in de duisternis. Stap voor stap. Voorbij de angst. 
